ทุกวันนี้ชุมนุมประท้วงมีอยู่แทบทุกที่ ทุกวัน ทุกจังหวัด ทุกกลุ่มสาขาวัย เพศ อาชีพ ความต้องการที่หลากหลาย เช่น กลุ่มนักเรียนเลว กลุ่มLQBTQ+ ประชาชนปลดแอก และอื่น ๆ อีกมายที่สาธยายไปอีกสี่ย่อหน้าก็ยังไม่จบ แกนนำมากหน้าหลายตา แม้แต่ละกลุ่มอาจจะมีความเห็นบางเรื่องไม่ตรงกัน แต่ก็ยังเกาะกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่นเพื่อขับไล่รัฐบาลชุดนี้ และเรียกร้องหาเพื่อประชาธิปไตย เลือกไปได้แล้วแต่ความศรัทธาในข้อเรียกร้องและอุดมการณ์
ก่อนหน้านี้ตัวฉันเองที่ได้แต่นั่งเฝ้ามองนอนไถเฟส ทวิตเตอร์ ติดตามการชุมนุมหรือ แอบไปเดินโฉบผ่าน ๆ บ้าง ทำตัวเป็นกึ่ง ๆ อิกนอเรนต์ ปากดีแต่ในกรุ๊ปไลน์บ้านที่คุณพ่อเอาแต่แชร์ข่าวประเภท “ร้าบาน (รัฐบาล) นี้ดี เป็นศรีแก่เมือง” หรือ “ชุมนุมอันตราย มีท่อน้ำแม้วหนุนหลัง”
ก็รู้สึกได้ว่าถึงเวลาที่ฉันควรที่จะผลักตัวเองออกจาก comfort zone เลิกเอาแต่นอนมองรอความฉิบหาย รอรับผลกรรมต่าง ๆ หรือรอรับผลประโยชน์จากคนกลุ่มหนึ่งที่เรียกร้องไม่ได้
“ฉันจะไปชุนนุมประท้วง” // ”ฉันจะเป็นผู้ชุมนุม”
การชุมนุมประท้วงครั้งแรกของฉันคือการไปชุมนุมใหญ่ที่อนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย (ไอ้ที่มีไว้วนรถเฉย ๆ อันนั้นแหละ) ในงานที่ชื่อว่า #ขีดเส้นตายไล่เผด็จการ เป็นการเข้าร่วมอย่างเต็มตัวครั้งแรก
วันนั้นที่ไปกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เราไปถึงบริเวณด้านหลังของเวทีชุมนุมประมาณสี่โมงเกือบห้าโมง คนเยอะมาก ๆ ดูส่วนมากจะเป็นวัยรุ่นไปจนถึงวัยกลางคน เนื่องจากบริเวณด้านหลังของเวทีไม่มีเครื่องเสียงใด ๆ ทำให้ไม่ได้ยินเสียงของการปราศัย ฉันกับเพื่อนตัดสินใจที่จะเบียดฝ่าดงคนเดินอ้อมเพื่อไปบริเวณด้านหน้าเวที ฉันพาตัวไปอยู่ด้านหน้าเวที แต่ก็ยังไกลเหลือเกินจากเวทีจริง ๆ ด้วยจำนวนคนที่มหาศาล สุดท้ายได้เจอกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ รุ่นน้อง และนักเรียนของเพื่อนที่เป็นคุณครู มาเฝ้าดูแลรับส่งเด็ก ๆ ที่อยากมาร่วมชุมนุม
เราปักหลักฟังปราศัยและร่วมกิจกรรม ตลอดเวลาที่อยู่มีคนมาแจกของกิน น้ำ ยาดม ยาอม ยาหม่อง รอยยิ้ม และทุกอย่างที่พอจะนึกออกสำหรับการไปชุมนุม ที่ไม่ใช่กระสุนและแก๊สน้ำตา อยู่กันจนถึงเวลาประมาณสามทุ่มกว่าและได้แยกย้ายกันไป ฉันรู้สึกได้ว่าวันนั้นเด็ก ๆ ของเพื่อนที่ได้มาร่วมชุมนุมรู้สึกตื่นเต้น ตั้งใจ มีความหวังในการต่อสู้เพื่ออนาคต รู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานและความรู้สึกดี ๆ ที่แต่ละคนมอบให้กันและกัน ตัวฉันและคนอื่น ๆ
ก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกัน มันอาจจะฟังดูเซอร์เรียล ทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์ เหมือนเพ้อไม่เคยเกิดขึ้นจริง เอาจริง ๆ ตอนแรกฉันก็คิดอย่างงั้น จนเจอมารอยบนเสื้อที่โดนเศษอ้วกตอนเดินเบียดแหละ ที่ทำให้ตระหนักได้ว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ
และอีกครั้งที่ฉันได้มีโอกาสได้เข้าไปร่วมชุมนุมที่อนุสรณ์สถาน 14 ตุลา ในงาน #นอนแคมป์ไม่นอนคุก กลับกันภาพแรกที่เราเห็นกลุ่มวัยของคนที่เปลี่ยนไปสัดส่วนของผู้ชุมนุม ค่อนไปทางผู้มีอายุ วัยทำงาน มีเยาวชนอยู่เล็กน้อยบรรยากาศรอบข้างดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนกับการชุมนุมครั้งที่แล้ว ฉันไปกับเพื่อนคนเดิม ถึงที่ชุมนุมเวลาค่ำ ๆ ประมาณสองทุ่ม
สถานที่ชุมนุมค่อนข้างเล็กแต่ผู้ชุมนุมก็มีอยู่แน่นขนัด มีการมาตั้งปักหลักอยู่บริเวณด้านหน้าและรอบ ๆ บริเวณ เราเดินสำรวจบริเวณด้านนอกเห็นคน เดิน นั่ง จับกลุ่ม กันดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ในขณะที่เสียงปราศรัยดังผ่านลำโพง เราก็ได้ยินเสียงก๊งเหล้าที่ดูไร้สติ เห็นพี่ผู้หญิงเดินเป๋ไปมาตะโกนชวนทานไอศครีมพร้อมกับบอกว่าตัวเองเมามาก ๆ เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอวดคนอื่นว่าตัวเองเมาด้วย
ความรู้สึกในตอนนั้นคือ “ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย” และ “ฉันรู้สึกว่าเรามาทำอะไรที่นี่” เฮ้ย! นี่งานชุมนุมประท้วง หรือเปล่า? หรือนี่คือ งานสังสรรค์รียูเนี่ยน หรือ อนุสรณ์สถาน 14 ตุลา เป็นร้านสาขาจากข้าวสารอะไรแบบนี้หรือเปล่า?
พวกเราตัดสินใจเข้าไปนั่งใน อนุสรณ์สถาน14 ตุลา เพื่อฟังการปราศรัยและเสวนา ข้างในคนค่อนข้างแน่นและคับแคบ แต่ยังพอมีที่ให้เบียดตัวเข้าไปนั่งฟังข้างเวทีฝั่งซ้ายมือมีกองกระป๋องเบียร์วางอยู่และพร้อมกับผู้หญฺิงเมาที่พยายามตะเบ็งเสียงแข่งกับผู้เสวนา เพื่อพูดกับเพื่อนของตัวเอง ฉันไม่สามารถโฟกัสกับเรื่องบนเวทีได้เลย ไม่ใช่ว่าจะอยากสู่รู้ฟังเรื่องของคนเมาหรอกนะ แต่เสียงมันตีกับเสียงผู้เสวนาบนเวที และฉันก็เห็นผู้เสวนามองมาที่ผู้หญิงที่ตะเบ็งเสียงแข่งกับเขาอยู่เป็นระยะ ๆ โดยที่เค้าไม่รู้ตัวทั้ง ๆ ที่มันใกล้กันมาก ห่างกันไม่เกินสิบก้าวได้…
ฉันทนอยู่บริเวณนั้นได้ประมาณสองชั่วโมงแล้วก็ตัดสินใจกลับบ้าน โมโหตัวเองที่อดทนไปได้ตั้งนานขนาดนั้น โมโหที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เสียเวลา เอาไปนอนไถเฟสยังจะมีประโยชน์มากกว่า…
ภาพการไปชุมนุมครั้งแรกของฉันมันติดตา ที่รู้สึกเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ ที่เต็มไปด้วยความหวัง ความตั้งใจ พลังงานดี ๆ ความรู้สึกปลอดภัย มิตรภาพจากคนแปลกหน้า ที่เคยได้รับ แล้วนี่คือภาพกลับ ตบหน้าฉันให้มาอยู่โลกความจริง ในที่ที่รู้สึกมีคนเมาอยู่เต็มไปหมด คนที่ไม่รู้ว่ามาชุมนุมเพื่อจุดประสงค์อะไร? รู้สึกเหมือนตัวเองไปรอรถอยู่ข้างแก๊งกินเหล้าปากซอยที่ไม่รู้ว่าเค้าจะตีกันเอง มาระรานเรา หรือตำรวจจะลงแล้วเราจะโดนลูกหลงไปด้วยหรือเปล่า
ใช่แหละมันมีคนที่ตั้งใจเข้าร่วมชุมนุมอย่างมีมารยาท อารยะ และวุฒิภาวะ แต่ภาพที่เห็นคือ เหมือนกับจุดดำเน่า ๆ บนผ้า ที่ไม่ว่าจะพยายามโฟกัสไปที่อื่น เราก็ยังเห็นมันให้ขัดลูกตา
มันคงเป็นความโลกสวยของฉันเองที่คิดเห็นภาพว่าทุกคนต่างมาทำหน้าที่เรียกร้องประชาธิปไตย ฟีลคลิปวีดีโอนกพิราบ ที่บินลอยเหนืออยู่การชุมนุมใหญ่ครั้งแรก มีฉันเป็นติ่งเล็ก ๆ ในวีดีโอ พร้อมเพลงประกอบปลุกใจลอยมา ที่เค้าแชร์ ๆ ซึ้ง ๆ จุก ๆ กันทั้งในเฟส และทวิตเตอร์ ถ้ามีภาคต่อจากคลิปนั้นน่าจะเป็นซีนที่นกพิราบตัวนั้นบินมาเพื่อขี้ใส่หัวฉันที่14ตุลา…พร้อมร้องกุ๊ก ๆ ว่า ”ตื่นจ้าา”
แต่…ที่ ๆ พวกคุณยืนอยู่ตรงนั้นมันคืออนุสรณ์สถาน 14ตุลา อนุสรณ์ที่เอาไว้ระลึกถึงคนที่ตายที่เรียกร้องประชาธิปไตย คุณลืมไปหรือเปล่าว่าการชุมนุมประท้วงมันเคยมีความรุนแรงเกิดขึ้น มีคนตายมากมายเพื่อมัน ในวันนี้เราถูกฝากความหวังกับทุก ๆ คนที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อเรียกร้องให้ได้มาซึ่งประชาธิปไตย
เรามาชุมนุมประท้วงกันเล่น ๆ หรอ? ฉันคิดว่าการดื่มเหล้าในวันนั้นไม่เป็นการให้เกียรติต่อคนตาย สถานที่ ไม่ให้เกียรติต่อคนอื่น และที่สำคัญคือไม่ได้ให้เกียรติต่อตัวเอง
เรากำลังสร้างภาพอันน่ารังเกียจบันทึกอยู่ในประวัติศาสตร์ มันอาจจะฟังดูตลก แต่เดี๋ยวนี้มีทั้ง เฟส ทวิตเตอร์ กูเกิลทั้งภาพและวีดีโอทั้งหลายของพวกคุณ ๆ ที่ดื่มเหล้าในงานชุมนุมประท้วงถูกฉายซ้ำ ๆ เอาไว้ดิสเครดิตตัวเอง เหมือนกับภาพที่ สส.นั่งดูรูปโป๊ถ่างรูปแหกเข้าแหกออกอยู่ในสภา ที่มันจะวนเวียนอยู่อย่างงั้นจนเค้าตายไปมันก็ยังอยู่
ฉันไม่มีอคติกับการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถ้ามันถูกที่ ถูกเวลา มันอาจจะฟังดูอี๋~~แต่ในการชุมนุมประท้วงเราต้องตระหนักว่าตัวเรามาทำหน้าที่ในฐานะประชาชนและ
สิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องมีคือสติสัมปชัญญะ เผื่อเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เราจะได้รับมือกับมันได้อย่างมีประสิทธิภาพเพราะเราไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า
เอาจริง ๆ เลยนะคือฉันกลัว…
ฉันไม่อยากเห็นคนตาย และที่สุดคือ ฉันไม่อยากเห็นคนตายแบบ ”ไร้สติ “
เจอกันงานวันที่ 19 นี้ แคมป์อีกรอบ… ฉันว่าฉันไม่ได้เห็นทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์อีกแล้วแหละ แต่ฉันก็ยังอยากจะเห็นทุกคนที่ไปทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะประชาชนให้ดีที่สุด มีสติสัมปชัญญะ
ทุกอย่างเป็นไปอย่างสงบเรียบร้อย เป็นมิตร
ภาวนาว่าเราจะได้ชัยชนะ ที่มีประชาธิปไตยที่แท้จริงเป็นรางวัลกลับมา
ป.ล. อย่าลืมร่วมสนับสนุนกลุ่ม #สุราปลดแอก เพื่อยกเลิกการผูกขาดการค้า ส่งเสริมให้เกิดการแข่งขันทางการค้าอย่างเป็นธรรม และสนับสนุนสุราชุมชุมและคราฟต์เบียร์ ให้เบียร์ไทยดีๆ ได้ต้มในไทยเสียทีไม่ต้องไปต้มต่างประเทศเพราะถูกกีดกันเสียที
